Wednesday, February 20, 2013

இதுவும் ஒரு காதல் கதை - 23



எனக்குக் குழப்பம் அதிகமானது. ”இப்ப என்னதான் சொல்ல வர்ற?”

“நம்ம கல்யாணத்துக்கு உடனே ஏற்பாடு பண்ணனும். இன்னும் மூணு-ஆறு மாசத்துக்குள்ள கல்யாணம்”

"என்ன மாலா சொல்ற? ரெண்டு வீட்டு சம்மதத்தோட தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னு சொல்லிட்டே இருப்ப. இப்ப நீயே நாமா கல்யாணம் வச்சிக்கலாம்னு சொல்ற?”

“ஏற்பாடு தாண்டா பண்ணனும்னு சொன்னேன். நாமளா கல்யாணம் செஞ்சிக்கப் போறோம்னு தெரிஞ்ச பிறகாவது இவங்க நாமே செஞ்சி வச்சிரலாம்னு இறங்கி வரலாம்ல?” பாதி பேசிக் கொண்டிருக்கும்போதே குரல் உடைந்தது.
அவள் தாடையைப் பிடித்து முகத்தை என்னை நோக்கித் திருப்பினேன். கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்துகொண்டிருந்தது. என் கண்களைச் சந்தித்ததும் என் தோளில் முகம் புதைத்தாள்.

சிறிது நேரம் அழட்டும் என விட்டேன். ஐந்து நிமிடம் கழித்து எழுந்து கர்ச்சீஃபால் முகத்தை அழுந்தத் துடைத்தாள். “நமக்கு ஏண்டா இப்பிடி நடக்குது? செந்தில் ஓமனாவைப் பாரு. வேற சாதி மட்டுமில்ல, வேற வேற மாநிலம், வேற வேற மொழி. அவங்க வீட்டுல எல்லாம் ஒத்துக்கிட்டாங்க. இவ்வளவுக்கும் செந்தில் அம்மால்லாம் படிக்காதவங்க. எங்க வீட்டுல பாரு ரெண்டு பேரும் படிச்சி ப்ரொஃபசர்ஸ் வேற”

“குட்டிம்மா, இதெல்லாம் நாம லவ் ப்ரபோஸ் செஞ்சிக்கிட்ட ஒடனே பேசினோமேடா. எதிர்பார்த்ததுதானே??”

“இல்ல தேவா. எனக்குள்ள ஒரு சின்ன எதிர்பார்ப்பு இருந்தது. என்னதான் சாதி சம்பிரதாயம்னு பேசினாலும் ஒரே பொண்ணு, செல்லப் பொண்ணு என்னோட ஆசைக்கு இறங்கிடுவாங்கன்னு. ஆனா இப்பிடி” மறுபடியும் அழுதாள்.

பெங்களூர் போய்ச் சேரும் வரை அழுதுகொண்டும் தூங்கிக் கொண்டும் வந்தாள்.

அப்பார்ட்மெண்ட் போய்ச் சேர்ந்ததும் கேட்டேன் - “கல்யாணம்னு சொல்லிட்ட, எப்பிடி கல்யாணம்? ரிஜிஸ்டர் ஆஃபிஸ்லயா? இல்ல..”

“இங்க பாரு தேவா. எங்கப்பா அம்மா நடத்தி வச்சிருந்தா எவ்வளவு கிராண்டா நடத்துவாங்களோ அதே அளவுக்கு கிராண்டா இருக்கணும். நாளைக்கு யாரும் என்னையப் பார்த்து நீயா போய் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டதால இப்பிடி சிம்பிளா முடிஞ்சிருச்சி. இல்லைனா கிராண்டா நடத்தியிருப்போம்னு சொல்லிடக்கூடாது. சரியா?”

“சரிம்மா. நான் செந்தில்கூடப்பேசி என்ன செய்யலாம்னு பார்க்குறேன். நீ கொஞ்ச நேரம் தூங்கி ரெஸ்ட் எடு. ஆஃபிஸ்க்கு லேட்டா போனாப் பரவாயில்லை”

கதவைத் திறந்து நுழைந்தேன். அப்போதுதான் குளித்துவிட்டு இடுப்பில் துண்டோடு வந்த செந்தில் என்னைப் பார்த்து சிரித்தான். சாமி கும்பிட்டுவிட்டு வருகிறேன் என்பதாக சைகை காட்டிவிட்டு பூஜையறைக்குள் நுழைந்தான். சிகரெட் ஒன்றைப் பற்ற வைத்துக் கொண்டு பால்கனியில் நின்றவாறு இன்னும் தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் பெங்களூருவை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

கிராண்டாக என்று ஒற்றை வார்த்தையில் சொல்லிவிட்டாள். எவ்வளவு கிராண்டாக? திண்டுக்கல் மாதிரி பட்டிக்காட்டில் விலையுயர்ந்த மண்டபமே ஒரு லட்சத்துக்கு மேல் வாடகை வராது. இந்த பெங்களூரில் பாடாவதி மண்டபமே அம்பதாயிரம் கேட்பார்களே. இவள் வேறு நாங்கள் திருமண ஏற்பாடு செய்வதைப் பார்த்து அவர்கள் வீட்டில் இறங்கிவரமாட்டார்களா என்ற எதிர்பார்ப்பை வைத்திருக்கிறாள். ஒரு வேளை செலவு செய்து மண்டபம் எல்லாம் புக் செய்த பிறகு திண்டுக்கல்லில் வைத்துக்கொள்ளலாம் என்று சொல்லிவிட்டால்? சரி காதலுக்காக செலவு செய்வோம்.

செந்தில் பூஜை முடித்துவிட்டு ட்ரெஸ் செய்துகொண்டு வந்து நின்றான்.

“என்னடா? என்ன ஆச்சு? எதுவும் பாசிடிவ் நியூஸா?”

அடுத்த பத்து நிமிடங்களீல் அங்கே நடந்த அனைத்தையும் அவனுக்கு விளக்கினேன்.

“என்னடா செய்யப் போறீங்க இப்ப?”

மாலாவின் முடிவையும் சொன்னேன்.

“நல்ல முடிவுதான். எங்க வச்சிக்கிறதுன்னு எதும் யோசிச்சியா?”

“இல்லடா. நீ தான் சொல்லணும்”

“சரி நான் டீம்ல விசாரிக்கிறேன். நீயும் விசாரி. நைட் பேசுவோம்”

*****************************************************

நான் யாரிடமும் விசாரிக்கவில்லை. சில மண்டபங்களின் வெப்சைட் போய் எவ்வளவு வாடகை என்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். எப்படியும் மொத்த செலவும் ஐந்து லட்சத்திற்கு வந்து நின்றுவிடும்போல இருந்தது. பேங்க் பேலன்ஸ் பார்த்தேன். திருமணம் முடிந்தாலும் முடியாவிட்டாலும் துடைத்துவிட்டாற்போலாகிவிடும். பரவாயில்லை.

மாலாவுடன் லஞ்ச் சாப்பிட்டேன். அவள் திட்டம் பற்றி எதுவுமே பேசவில்லை. செந்தில் சொன்னதைச் சொன்னேன். சரி என்ற ஒற்றை வார்த்தையில் முடித்துக்கொண்டாள்.

*****************************************************

இரவு டின்னருக்கு இந்திரா நகர் நந்தினியில் சந்தித்தோம்.

சூப் ஆர்டர் செய்துவிட்டு செந்தில் ஆரம்பித்தான், “கைஸ். உங்க பிரச்சனைக்கு காஸ்ட் எஃபக்டிவா ஒரு வழி இருக்கு”

இருவரும் மௌனமாகப் பார்த்தோம். “கோரமங்களா கணேஷா டெம்பிள். அங்க காலைல கல்யாணத்தை முடிச்சிட்டு, ஈவினிங் ரிசப்ஷன் எங்கயாவது ஒரு ஹோட்டல்ல வச்சிக்கலாம். நம்ம ஆஃபிஸ் கொலீக்ஸ், உன் காலேஜ் ஃப்ரண்ட்ஸ் மாலாவோட ஃப்ரண்ட்ஸ் எல்லாரையும் கூப்புடுடலாம். இன்விட்டேஷன் அடிக்கணும்னா என் கல்யாணத்துக்கு அடிச்சேனே அதே ப்ரஸ்ல அடிச்சிக்கலாம். இப்ப தேதி முடிவு பண்ணுங்க, பட்ஜெட் முடிவு பண்ணுங்க. முழு ப்ராசஸ்லயும் உங்க கூட நான் இருக்கேன்”

(தொடரும்)

அடுத்த பாகம் இங்கே

Monday, February 4, 2013

இதுவும் ஒரு காதல் கதை - 22



இது வரை அமைதியாக இருந்த அப்பா இப்போது வாயைத் திறந்தார். “அப்ப நாங்கதான் அப்பிடி வளர்த்துருக்கோம்னு சொல்றீங்களா? எங்க வீட்டுலயும் ஒரு பொண்ணு இருக்குதுங்க. அதுவும் பள்ளிக்கோடத்துக்கும் காலேசுக்கும் போயிட்டுத்தான் வந்திச்சி. நாங்க வீட்டுல பார்த்த மாப்பிள்ளையத்தான் கட்டிக்கிட்டு இந்தா சந்தோசமா வாழ்ந்துட்டு இருக்கு. அது ஒண்ணும் காதல் கத்திரிக்கான்னு உங்க வீட்டுப் பொண்ணு மாதிரி வந்து நிக்கலை.”

கூட்டத்தில் கட்டுச் சோத்தை அவிழ்த்துவிட்டார் அப்பா. அடுத்த ஐந்து நிமிடங்களுக்கு யார் என்ன பேசுகிறார்கள் என்பதே புரியவில்லை. ஆள் ஆளுக்குக் கூச்சல் ஒரே குழப்பம். நானும் மாப்பிள்ளையும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தோம். தங்கையும் அம்மாவும் அப்பாவை அடக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். சத்தங்கள் வடிந்து கொஞ்சம் கேப் கிடைத்ததும் மாப்பிள்ளை மாலாவின் அப்பாவைப் பார்த்து ஆரம்பித்தார்.

“சார்! உங்க பக்கமும் பேசினீங்க, எங்க மாமாவும் பேசிட்டார். இதுக்கு மேல இதைப் பிரச்சனையாக்க வேண்டாம். நாங்க முறைப்படி பொண்ணு கேட்டு வந்துட்டோம். நீங்க பொண்ணு குடுக்க முடியாதுன்னு சொல்லிட்டீங்க. நாங்க இப்பிடியே கிளம்புறோம். மறுபடியும் ஒருதடவை உங்க பொண்ணோட வாழ்க்கையைப் பத்தி நினைச்சிப் பார்த்துட்டு எந்த முடிவா இருந்தாலும் எடுங்க”

எல்லாரும் திரும்பினோம். மாலாவைப் பார்த்தேன். கண்கள் கலங்கியிருந்தது. அவள் அம்மா என்னவோ எங்களைக்காட்டிக் காட்டி ஆவேசமாக அதே சமயம் மெல்லிய குரலில் பேசிக்கொண்டிருந்தார். கண்களாலாவது விடைபெற்றுச் செல்லலாம் என்று நினைத்தால் என் கண்களைச் சந்தித்ததும் தலையைக் குனிந்து கொண்டாள். என்ன நினைக்கிறாள் என்று தெரியாமலே கிளம்பி வந்துவிட்டோம். வரும் வழியில் 15 மெசேஜ் அனுப்பிவிட்டேன். அவளிடமிருந்து பதிலே இல்லை.

இது மாதிரி எதாவது நடக்கும் என்று எதிர்பார்த்தேன். அப்பா சொன்னது அவள் மனதை பாதித்துவிட்டது. இருக்கும். எந்தப் பெண் தான் தன் வளர்ப்பு சரியில்லை என்ற குற்றச்சாட்டை ஏற்றுக் கொள்வாள். சமாதானம் ஆவாளா? இல்லை தன் வருங்கால மாமனாரே இப்படி ஒரு எண்ணம் வைத்திருக்கிறார் என்பதால் மறுத்துவிடுவாளா. அனுப்பும் மெசேஜ் எதற்கும் பதில் இல்லையே?? அழைத்துப் பார்த்தேன் ஸ்விட்ச்ட் ஆஃப் என்றே வந்தது.

அவளாக அழைத்தால் தான் உண்டு. ஆனால், அவர்கள் வீட்டிலும் என்னைப் பேசினார்களே?? காசுக்காக நான் வலை விரிக்கிறேன் என்று அவள் மாமாவும் என்னை ஏசினாரே?? அது மட்டும் சரியா? நான் மட்டும் பொறுத்துப் போகவேண்டும், அவள் மட்டும் எகிறுவாளா?? இது என்ன ஒரு பக்க நியாயமாக இருக்கிறது? வரட்டும். பேசுவது என்று வரும்போது நானும் கேட்கத்தான் போகிறேன். அவர்கள் வீட்டில் என்னைப் பேசியதற்கு என் அப்பா அவளைப் பேசியது சரியாகப் போய்விட்டது. இதற்கு மேல் அவள் இதை வளர்க்காமல் இருக்க வேண்டும்.

அடுத்த நாள் மாலை தான் பெங்களூருக்குத் திரும்புவது என்பதால் நிலை கொள்ளாமல் தவித்தேன். 24 மணி நேரத்தைக் கடத்த வேண்டுமே?

மாப்பிள்ளையும் தங்கையும் அன்றிரவே தூத்துக்குடி போய்விட்டனர். அப்பா தண்ணியடித்துவிட்டு வந்து கண்டபடி என்னையும் மாலாவின் குடும்பத்தினரையும் ஏசிக்கொண்டே இருந்தார். கேட்கப் பொறுக்காமல் அவரிடம் சண்டை போட்டபோது அம்மா வந்து சமாதானம் செய்தார். தூக்கம் வராமல் புரண்டு கொண்டே இருந்து விட்டு அதிகாலை மூன்று மணிக்கு மேல் படுத்தேன்.

******************

அடுத்த நாள் பஸ் ஏறும் வரை மாலாவிடம் இருந்து செய்தி இல்லை. ஒரே பஸ்ஸில் நான் இங்கிருந்தும் மாலா திண்டுக்கல்லிலும் ஏறுவது போல டிக்கெட் புக் செய்திருந்தோம். இப்போது செய்தி எதுவும் வரவில்லை என்றாலும் திண்டுக்கல்லில் ஏறத்தானே வேண்டும். அப்போது பார்த்துக் கொள்வோம் என்று மனதை சமாதானப் படுத்திவிட்டு உட்கார்ந்தேன். வார நாள் ஆனதால் பஸ்ஸில் அவ்வளவாக கூட்டமில்லை. பஸ் எப்படா திண்டுக்கல் வரும் என்றிருந்தது, விருதுநகரிலும் மதுரையிலும் நின்று ஆட்களை ஏற்றிப் போன பஸ் திண்டுக்கல்லில் நின்றது. இருள் கவியத் துவங்கியிருந்தது. மாலாவின் அப்பா மாமா என்று யாராவது வந்திருந்தால் தேவையில்லாமல் பிரச்சனை ஆகும் என்பதால் தலையை வெளியே காட்டாமல் உட்கார்ந்திருந்தேன்.

முதலில் ஒரு 50-60 வயதான அம்மா ஒருவர் ஏறினார். டிரைவருக்குப் பின்னாலிருந்த சீட்டில் உட்கார்ந்து கொண்டார். இரண்டு நிமிடம் கழிந்த பின் மாலா ஏறினாள். தோளில் மாட்டியிருந்த கைப்பையை நெஞ்சோடு அணைத்தவாறு உள்ளே வந்தாள். வெள்ளை நிற சுடிதார், நெற்றியில் மெல்லிய பொட்டு, தோள் வரை தொங்கியிருந்த பெரிய வளைய தோடு, கழுத்தில் புதியதாக ஒரு மெல்லிய சங்கிலி என மிதந்து வந்தாள். முதல் நாள் கேபிஎன் பஸ்ஸில் நான் பார்த்தது போலவே இருந்தாள்.

ஜன்னலோர சீட்டில் உட்காருவாள் என்பதால் வழி விட எழுந்து நின்றேன். எரிக்கும் பார்வை ஒன்றைத் தந்துவிட்டு எனக்கு முன்னால் காலியாக இருந்த சீட்டில் உட்கார்ந்தாள்.

இடி விழுந்தது போல இருந்தது. அப்பா பேசியது அவளை பாதித்துவிட்டதா?? இல்லை லேசாக விழுந்த கீறலில் ஆப்பை நுழைந்த்து அதிகமாக்கிவிட்டார்களா??? தலையைப் பிடித்துக் கொண்டு சீட்டில் சாய்ந்து உட்கார்ந்தேன். வாழ்க்கை அவ்வளவுதானா?? இவள் இல்லாமல் எப்படி இருப்பேன். என்ன காதலித்திருக்கிறாள் இவள். ஒரு வார்த்தை என் அப்பா சொன்னதுக்காக முறிந்து போய்விடுமளவுக்கு மெல்லியதா இவள் காதல்? கண்டதையும் யோசித்துக் கொண்டே கண்ணை மூடினேன். பஸ் கிளம்பி நகர ஆரம்பித்தது.

மூடிய கண்களைத் திறக்காமலே அமர்ந்திருந்தேன். தலையில் பொத்தென்று வெயிட்டாக எதோ விழ திடுக்கெட்டு எழுந்தேன். ஹேண்ட்பேகைத் தலைக்கு மேல் தூக்கியவாறு நின்றிருந்தாள் மாலா.

“எந்திரி”

நான் அனிச்சையாக எழவும் உள்ளே போய் ஜன்னல் சீட்டில் உட்கார்ந்தாள். “உக்காரு” சத்தம் காட்டாமல் உட்கார்ந்தேன்.

“இந்தா பாரு. உங்கப்பாட்ட சொல்லி வை. ரொம்பப் பேசுறாரு. கல்யாணத்துக்கு அப்புறமெல்லாம் இப்பிடிப் பேசுனாருன்னா நேத்து மாதிரி சும்மா பாத்துட்டு இருக்கமாட்டேன்”

எனக்கு உயிர் திரும்பிவந்தது போல இருந்தது. “யம்மா, தாயே.. பால வார்த்த. அப்புறம் எதுக்கு வந்தவ என் கிட்ட உக்காராம அந்த சீட்ல உக்காந்தியாம்”

“வெளிய எங்கப்பாவும் மாமாவும் வழியனுப்ப வந்திருந்தாங்க. அதான் பஸ் போற வரைக்கும் அந்த சீட்ல உக்காந்தேன். நீயும் நல்ல வேளையா எய்ல்ல உக்காந்திருந்த”

ஓ இதுதான் சங்கதியா.. “சரி என்ன சொல்றாங்க உங்க வீட்டுல”

“நேத்து நீங்க எல்லாம் கிளம்பின பிறகு ஆரம்பிச்ச அட்வைஸ் மழை இப்போதான் முடிஞ்சது. எங்க பாட்டி, மாமா, அத்தைன்னு எல்லாம் கூடி உக்காந்து அட்வைஸ். போதாக்குறைக்கு சென்னையில இருக்கிற மாமா வேற ஃபோன் பண்ணி அட்வைஸ் பண்றாரு. அந்த மாமா நல்லவருதான். அவர் பசங்க யாரும் இப்பிடி லவ்னு வந்து நின்னா எதுவும் சொல்ல மாட்டாரு. ஆனா எங்கப்பாவுக்காகத்தான் இந்த அட்வைஸ் எல்லாம் செய்யறாரு ”

“நான் தான் சொன்னேனே. இதெல்லாம் சரிப்பட்டு வராது. இருக்கிற சிக்கலை இன்னும் அதிகமாக்கிடும்னு”

“சிக்கல் அதிகமானா ஆகட்டும்னு தான் நான் பொண்ணு கேட்டு வரச்சொன்னேன். இப்ப என் பிடிவாதத்தைப் பார்த்துட்டு எங்க வீட்டுல வார்த்தை விட்டுட்டாங்க. அவனைத்தான் கட்டிக்கணும்னா எங்கிட்டாவது கண்காணாமப் போய்க் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ. எங்க பொண்ணு செத்துப் போச்சின்னு நாங்க இருந்துர்றோம்னு”

“என்ன சொல்ற மாலா?? பாசமான பொண்ணு, குடும்ப குலவிளக்குன்னு எல்லாம் சொன்னாங்க. இப்ப இப்பிடிச் சொல்லிட்டாங்களா?”

“டேய் உடனே எங்க வீட்டை வாராத. அட்வைஸ் செய்யும்போது வந்து விழுற வார்த்தைதான். அதுக்காக அவங்க அப்பிடி விட்டுருவாங்கன்னு நினைக்காத”

எனக்குக் குழப்பம் அதிகமானது. ”இப்ப என்னதான் சொல்ல வர்ற?”

“நம்ம கல்யாணத்துக்கு உடனே ஏற்பாடு பண்ணனும். இன்னும் மூணு-ஆறு மாசத்துக்குள்ள கல்யாணம்”

(தொடரும்)

அடுத்த பாகம் இங்கே