நானும், இந்திக்காரனும், அவனோட பிசினசும்

இந்தில யாராவது எழுதுனா அதைப் பாத்து இந்தின்னு கண்டுபிடிக்கிற அளவுதான் நம்ம இந்திப் புலமை. அப்பிடி இருக்குற நமக்கும் இந்திக்காரங்களுக்கும் ஏழாம் பொருத்தம். நம்மள பாத்தா ஒண்ணு ஒரு அந்நிய கிரகவாசிய பாக்கிற மாதிரி ஒரு பார்வை பாத்துட்டு போவானுங்க. இல்லயா நேர நம்மகிட்ட வந்து வேணும்னே இந்தில மள மளன்னு பேச ஆரம்பிச்சிடுவாங்க. நாம பேந்த பேந்த முழிச்சிட்டு இருப்போம். நம்ம மேல அப்பிடி இவனுங்களுக்கு என்ன காண்டுன்னு தெரியலை.


இந்தியாலதான் இப்பிடின்னா இங்க அமெரிக்கா வந்தப்புறமும் இந்த இந்திச் சனியன் விடமாட்டேன்னு சொல்லுச்சி.


இப்பிடித்தான் ஒரு நாளு நானும் தங்கமணியும் டாப்ஸ் (TOPS) கடையில ஷாப்பிங்க் போலாம்னு காரை பார்க் பண்ணிட்டு (வழக்கம்போல நம்மள பார்க் பண்ண சொல்லிட்டு தங்கமணி இறங்கி போயாச்சு) உள்ள நடந்து போனேன். அப்போ ஒரு இந்திக்காரன் (அதான் பாத்ததுமே அவிங்க மூஞ்சில எழுதி ஒட்டி இருக்கே) நின்னுட்டிருந்தான். நம்மள பாத்ததும் ஒரு ஸ்மைல் பண்ணான்.


எனக்கு என்னையே நம்ப முடியல. ஆனாலும் ஒரு உதறல். வந்து இந்தியில போலப் போறான். நம்ம டவுசரு கிழியப்போவுதுன்னு. நேரா என் கிட்ட வந்து - "நான் ஊருக்கு புதுசு. வால்மார்ட்டுக்கு எப்பிடி போறது?" அப்பிடின்னு இங்க்லீசுல கேட்டான். 'ஆஹா. நம்மளயும் மனுசனா மதிச்சு ஒரு இந்திக்காரன் பேசிட்டாண்டா' அப்பிடின்னு மேப் போடாத குறையா அவனுக்கு விளக்கம் குடுத்தேன். நான் டைரக்சன் குடுத்தத மட்டும் கார்மினோ இல்லை மெஜல்லனோ கேட்டுருந்தா, என் கிட்ட கம்பெனிய குடுத்துட்டு ஓண்டாரியோ லேக்ல போய் விழுந்திருப்பான், அப்பிடி குடுத்தேன்.


நம்ம பய புள்ள எல்லாத்தையும் கேட்டுப்புட்டு, "நீங்க எவ்வளவு நாளா இந்த ஊர்ல இருக்கிங்க?" அப்புடின்னான்.


நம்மள இப்பிடி கேட்டா போதுமே, நாம பத்தாப்பு பாஸ் பண்ணதுல இருந்து அமெரிக்க மண்ணுல வந்து ஷூவ வச்சது வரைக்கும் விலாவாரியா சொல்லிட்டேன். அங்கதான்யா சனி வந்து சடுகுடு ஆடியிருக்கு. அது தெரியாமப் போச்சு.


அவன் "நான் 4 வருஷமா பஃபலோல இருக்கேன். நீங்க நயகரா வருவிங்களா?"

"ஓ, பல தடவ வந்திருக்கேன். எல்லா சீசன்லயும் பாத்திருக்கேன்"

"அடுத்த தடவ வந்தா எங்க வீட்டுக்கு வரணும்"

(எல்லாரும் சொல்றது தான. இந்திக்காரனே இப்பிடி சொன்னப்புறம், விருந்தோம்பல்னு ஒரு அதிகாரமே படிச்ச நாம கூப்புடலைன்ன எப்புடி?)

"நீங்களும் ராச்சஸ்டர் வந்தா (இப்போ அங்கதானடா இருக்கான்) எங்க வீட்டுக்கு வரணும்"

"ஷ்யூர். உங்க ஃபோன் நம்பர் குடுங்க"

பெருமையா நானும் குடுக்க, அவன் என் போனுக்கு ஒரு மிஸ்டு காலும் குடுத்தான். அவன் பேரை கேட்டு என் செல்போன் போன் புக்ல நோட் பண்ணிக்கிட்டேன்.

உள்ள போன தங்கமணி இப்போ ஒரு பொண்ணு கூட வர்றாங்க. அவன் உடனே இவங்க தான் என் மனைவி அப்ப்டின்னு என்கிட்ட அந்த பொண்ண காட்டி சொன்னான். நானும் நம்ம தங்கமணிய காட்டி, இவங்க தான் என் மனைவின்னு அறிமுகம் பண்ணேன்.

"ஓ அவங்க நமக்கு முன்னாடியே அறிமுகம் ஆயிட்டாங்க போலருக்கு" னு சிரிச்சான். நானும் சிரிச்சி வச்சேன்.

நம்ம தங்கமணி என்கிட்ட "இவங்களுக்கு வால்மார்ட் போகணுமாம். நீதான நல்லா வழி சொல்லுவ. அதுனால உன்கிட்ட கூட்டிட்டு வந்தேன்" அப்பிடின்னு சொல்லவும்.

"நான் முதல்லயே இவர்கிட்ட சொல்லிட்டேன்"

அப்புறம் கொஞ்ச நேரம் வழ வழ கொழ கொழன்னு பேசிட்டு பை சொல்லிட்டு வீட்டுக்கு போயிட்டோம்.


சாயந்திரம் ஒரு அஞ்சு மணி இருக்கும். நம்ம பயபுள்ளகிட்ட இருந்து ஒரு போன் - "நீங்க ஃப்ரீயா இருக்கிங்களான்னு"
நானும் சும்மா இல்லாம, "ஓ ஃப்ரீ தான்" அப்பிடின்னு சொல்லி வைக்க, "உங்க வீட்டு அட்ரஸ் சொல்லுங்க. நாங்க வர்றோம்" னு சொன்னான். நானும் வழக்கம்போல அட்ரஸ் கூட சேத்து வர்றதுக்கு டைரக்சனும் குடுக்க, அடுத்த அரைமணி நேரத்துல எங்க வீட்டுல நின்னாங்க, கைல ஒரு கேக்கோட.
நாங்களும் வரவேத்து உக்காரவச்சு பேசிட்டு இருக்கையில, மெதுவா ஆரம்பிச்சான்.
"எத்தன நாளக்கித்தான் அடுத்தவன் கைல சம்பளம் வாங்கிக்கிட்டு அடிமை வேலை செய்யறது? மள மளன்னு காசு சம்பாதிச்சுட்டு, ரிட்டயர்மண்ட் வாங்கிட்டு போய் உக்காந்திரலாம்"
"ஆமாங்க. எனக்கும் அதே எண்ணம் தான். என்னதான் சொல்லுங்க நம்ம ஊரு மாதிரி வருமா?"
"அட உங்களுக்கும் அதே எண்ணம் இருக்கு பாருங்க. அப்ப நீங்க தான் சரியான ஆளு"
"என்னத்துக்கு?"
"என் கிட்ட ஒரு பிஸினஸ் ப்ரபோசல் இருக்கு. ஆம்வே மாதிரி.ஆனா மல்ட்டி லெவல் மார்க்கட்டிங்க். கொஞ்சம் முதலீடு போட்டா போதும். நல்ல வருமானம். ரெண்டே வருசத்துல நீங்க எதிர்பாக்குற அளவு சம்பாதிச்சிடலாம். இப்படித்தான் பாருங்க அல்பனியில ஒரு கப்பிள் மாசத்துக்கு பத்தாயிரம் டாலர் எக்ஸ்ட்ராவா சம்பாதிக்குறாங்க. நீங்க ரெண்டு பேரும் வேலைக்கு போறீங்க, இன்னும் எக்ஸ்ட்ராவ பத்தாயிரம் டாலர் வந்தா வேகமா நீங்க நினைக்கிற பணத்த சேவ் பண்ண முடியாதா?"
(புருசனும் பொண்டாட்டியும் மாறி மாறி ஒரு அரை மணி நேரம் பேசுனத சுருக்கி ஒரு பத்தில குடுத்து இருக்கேன்)
"நமக்கு இதுக்கெல்லாம் நேரம் இருக்காதுங்களே"
"நேரம் என்னங்க நேரம். டெய்லி ஒரு இரண்டு மணி நேரம். ஆஃபிஸ்ல இருந்து வந்ததும். அப்புறம் வீக் எண்ட்ல ஒரு 6 மணி நேரம். இது போதும்"
"எங்களுக்கு அவ்வளவு நேரமெல்லாம் இல்லீங்க" என்று ஒரு வழியாக சமாதானம் சொல்லி அனுப்பி வைப்பதற்குள் போதும் போதும் என்றாகிவிட்டது.
இந்த ஒரு தடவையோடு புத்தி வந்ததா?
அடுத்து வால்மார்ட்டில் ஒரு இளம் ஜோடியப் பாத்தோம். பையன் நம்ம பக்கத்து 'நாட்டுக்' காரன். பொண்ணு தாகூர் தேசத்துப் பொண்ணு. ரெண்டு பேரும் அப்பதான் கல்யாணம் ஆனவங்க. நம்ம தங்கமணி அப்போ ப்ரக்னண்ட்டா இருந்தாங்களா? அதப்பத்தி பேசிட்டு ஃபோன் நம்பர் வாங்கிட்டு போயிட்டாங்க. அவங்க கிட்ட இருந்து காலே வரல. சரி ஜென்யூன் கப்புள் தான் போலன்னு இருந்தோம். மறுபடி ஒரு க்ரோசரி கடையில பாத்தப்ப "ஐ லாஸ்ட் யுவர் நம்பர்னு" திரும்ப வாங்கிட்டுப் போனான். நான் கடையில இருந்து வீட்டுக்குள்ள நுழையிறேன். அவன்கிட்ட இருந்து ஃபோன்.
"நீங்க ஃப்ரீயா இருந்தா சொல்லுங்க. உங்க கிட்ட பேசனும்"
"இப்போ கொஞ்சம் பிஸி"
"எப்ப ஃப்ரீயா இருப்பிங்கன்னு சொல்லுங்க. அப்போ பேசுவோம்"
"இந்த சண்டே"
"சரி அப்போ சண்டே ஒரு மூணு மணிக்கு மீட் பண்ணுவோம்"
சண்டேயும் வந்துடுச்சு. சரியா பத்து மணிக்கு அவன் கிட்ட இருந்து ஃபோன்.
"இன்னிக்கு 3 மணிக்கு மீட் பண்றதுல எதும் மாத்தம் இல்லையே"
"அது வந்து.. அது வந்து.. என்ன பேசப்போறோம்னு கொஞ்சம் சொல்றீங்களா?"
"எவ்வளவு நாளைக்கித்தான் இன்னொருத்தன் கிட்ட அடிமை வேலை பாக்குறது? நான் உங்களுக்கு ஒரு அருமையான பிஸினஸ் ப்ரபோசல் வச்சிருக்கேன்"
வந்துட்டாய்ங்கய்யா வந்துட்டாய்ங்க
அதுல இருந்து யாராவது இந்திக்காரன் நம்மள பாத்து சிரிச்சா, இஞ்சி தின்ன குரங்கு மாதிரி ஆயிடுது மூஞ்சி (தங்கமணி சொன்ன கமெண்ட்)
பின் கதை: இதுல இன்னொரு காமெடி என்னன்னா, அந்த பஃபலோ இந்திக்காரன கனடா விசா எடுக்க பஃபலோ போனப்ப, கனடியன் கன்சொலேட் பில்டிங்க்ல வச்சு பாத்துட்டோம். நல்ல வேளைக்கு அவனுக்கு எங்கள அடையாளம் தெரியல. ஆனாலும் நேரா எங்க கிட்ட வந்து - "என்ன கனடியன் விசா வாங்க வந்திருக்கிங்களா? எந்த ஊரு?" அப்பிடின்னு ஆரம்பிச்சான். இந்த பவுன்சரத்தான நாங்க பாத்துட்டோம்ல. "இந்தியால இருந்து வந்திருக்கோம். கனடால ஒரு கல்யாணம் அட்டெண்ட் பண்ணிட்டு அடுத்த வாரம் திரும்ப போறோம்னு" ஒரு சிக்ஸர் அடிச்சுட்டோம்ல.