ஷாப்பிங் போலாம் வர்றீங்களா?

சென்னையில் நான் மிகக் குறுகிய காலமே வாசம் புரிந்திருக்கிறேன்.

என் தங்கமணி அப்போது எனக்கு நெருங்கிய நண்பர்(நோட் திஸ் பாயிண்ட் யுவர் ஆனர். அப்போது காதலி ஆகவில்லை). அவரும் நானும் சென்னையில் இறுதிவருட ப்ராஜெக்ட் செய்வதற்காக வந்திருந்தோம். ஒரு முறை தங்கமணியின் பெற்றோர் அவரைப் பார்ப்பதற்காக சென்னை வந்திருந்தனர். 

சென்னை வந்த பின் என்ன செய்வார்கள்? மகளை அழைத்துக் கொண்டு ஷாப்பிங் செய்யலாம் என்று கிளம்பினர். என் கெட்ட நேரம் நானும் அவர்களோடு அழைத்து, மன்னிக்கவும் இழுத்துச் செல்லப்பட்டேன். 

மாம்பலம் ரயில் நிலையத்தில் இறங்கி நடைப்பாலம் ஏறி அந்தப் பக்கம் வந்து இறங்கினால் ரங்கநாதன் தெரு. பாலத்திலிருந்து படிகளில் அமர்ந்திருக்கும் பிச்சைக்காரர்களுக்கு காசு எதுவும் போடாமல் கீழே இறங்கி வந்தால் நேராக ஒரு ஓட்டல் இருக்கும். அந்த ஓட்டலின் வாசலில் கோன் ஐஸ் விற்பார்கள். அதிலிருந்து நான்கு கடைகள் தள்ளி இருந்த ஒரு ஜவுளிக் கடையில் ஆரம்பித்தார்கள்.

அந்தச் சுடிதார் எடுத்துப் போடுங்க. இந்தச் சுடிதார் எடுத்துப் போடுங்க, என்று கிட்டத்தட்ட கடையில் இருக்கும் அத்தனை சுடிதார்களும் எங்கள் முன் பரப்பப்பட்டு இருந்தன. ஒரு சுடிதாரை எடுத்து மகளின் மீது வைத்து அழகு பார்ப்பார். “இது நல்லாருக்குல்ல அத்தான்?” என்று கணவரிடம் ஒரு கேள்வி. அவர் மையமாகத் தலையசைப்பார். “சரி இருக்கட்டும்”. 

மேலே சொன்னது கிட்டத்தட்ட அனைத்துக் கடைகளிலும். இப்படி அங்கே ஆரம்பித்து ஒரு ஜவுளிக்கடை விடாமல் புகுந்து வெளியேறி கடைசியாக நாங்கள் நிலை கொண்டது போத்தீஸ். இதுவரை ஒரு கர்ச்சீஃப் கூட வாங்கவில்லை.

கடைசியாக போத்தீஸ்ஸில் துணி வகைகள் எடுத்துக் கொண்டு திரும்பினோம். நான் தங்கமணியிடம் கேட்ட கேள்வி - “இதுக்கு முதல்லயே போத்தீஸ் வந்திருக்கலாமே?”. அவர் பதில் “அதெப்படி? வேற எங்கயாவது நல்ல சுடிதார் இருந்து அதை மிஸ் பண்ணியிருந்தா?”

இதில் நாங்கள் அந்த ஒரு கடைக்குள் மட்டும் நுழையவில்லை. என் இப்போதைய மாமனாருக்கு அங்கே போகாதது ஒரு பெரிய குறை. என் இன்னாள் மாமியாருக்கோ அங்கு இருக்கும் கூட்டத்தைப் பார்த்தாலே அலர்ஜி. அதோடு அவர்கள் மிகவும் குறைந்த விலையில் பொருட்களை விற்பதால் அந்தப் பொருட்களின் தரத்தின் மீதும் சந்தேகம். அதனால் அவர் அந்தக் கடைக்குள் நுழையவில்லை.

என் மாமனார் அந்தக் கடை உரிமையாளருடன் தனக்கிருந்த நட்பைப் பற்றியும் அவர் எவ்வளவு சிறிய கடையாக ஆரம்பித்து பெரிய ஸ்தாபனமாக வளரச் செய்தார் என்பதைப் பற்றியும் சிலாகித்துக் கொண்டே வந்தார். 

என்னதான் முயற்சி செய்தாலும் குறுகிய காலத்தில் இப்படி ஒரு அசுர வளர்ச்சி என்பது என்னை ஆச்சரியப்படுத்தும் ஒரு விசயம். பொருட்களின் தரத்திலோ இல்லை வேறு எதாவது கோல்மாலோ இல்லாமல் எப்படி இவர்களால் இப்படி ஒரு வளர்ச்சியை எட்ட முடியும்?

நான் சில முறை அந்தக் கடைக்குள் நுழைந்திருக்கிறேன். அந்தக் கடை தவிர வேறு கடைகளில் வியாபாரம் செய்யும் அளவுக்கு என்னிடம் பணமில்லாத பொழுது. குறைந்த விலைக்காக அங்கு கிடைக்கும் மட்டமான கஸ்டமர் சர்வீஸை சகித்துக் கொண்டிருந்திருக்கிறேன். எனக்கொன்றும் ஓசியில் கொடுக்கவில்லையே? குறைந்த விலையேயானாலும் என் கைக்காசைப் போட்டுத்தானே வாங்குகிறேன். பின் எதற்கு இப்படி ஒரு கேவலமான பார்வை? சுள்ளென்று எரிந்து விழும் பணியாளர்கள்? 

போத்தீஸிலும் ஆர்.எம்.கே.வியிலும் வாங்கும் அளவுக்கு என் நிலை உயர்ந்ததும் கஸ்டமர் சர்வீஸ் என்ற ஒரே காரணத்துக்காக சரவணா ஸ்டோர்ஸுக்குள் நுழைவதை தவிர்த்திருக்கிறேன். 

மேலே சொன்ன கேள்விகள் அனைத்துக்கும் விடை சொன்னது அங்காடித்தெரு.

சில பல மிகைப் படுத்தப்பட்ட காட்சிகள் இருந்தாலும் அந்தக் கடைகளில் கஷ்டப்படும் தென் தமிழக இளைஞர்களின் வாழ்க்கை முறையை படம் எடுத்துக் காட்டிய வசந்த பாலனுக்கு நன்றி. இனி அந்தக் கடைகளின் பக்கம் செல்லும் யாருக்கும் அங்காடித்தெரு நினைவுக்கு வராமல் போகாது.

இது மாதிரி படங்களுக்கு குறைகளை ஒதுக்கித் தள்ளிவிட்டு நம் முழு ஆதரவையும் அளிக்க வேண்டும்.

அனைவரும் இந்தப் படத்தை ஒரு முறையாவது பாருங்கள். 

அடுத்த முறை நான் ரங்கநாதன் தெருவுக்குப் போனாலும் அந்தக் கடைக்குள் நுழைய மாட்டேன். இந்த முறை காரணம் மட்டமான கஸ்டமர் சர்வீஸ் இல்லை. அந்தக் கடைகளை புறக்கணிப்பதன் மூலம் அவர்களுக்கு ஒரு விடிவு காலம் வராதா என்ற ஒரு குருட்டு நம்பிக்கை தான்.