துபாயில எங்க? ஜார்ஜாவா? அபிதாபியா? துபாயா?

டண்டட்டாய்ங்க்..

அது கி.பி.2002ம் வருசம். செப்டம்பர் மாசம்.

ஒரு வருசமா நாம என்ன டார்ச்சர் குடுத்தாலும் சிரிச்சிக்கிட்டே வேலை பாக்குறாண்டா இவன் ரொம்ப நல்லவன்டா அப்பிடின்னு என் டேமேஜர் நினைச்சிட்டு அமெரிக்கால இருக்குற அவர் கூட்டாளிக்கு ஃபோனப் போட்டாரு. போட்டு,  “டேய் இங்க ஒரு இளிச்சவாயன் மாட்டி இருக்கான். நீ இங்க வா அவன நல்லா டார்ச்சர் பண்ணலாம்”னு கூப்பிட்டாரு. அவனோ, “இல்லடா எனக்கு நெறய வேல இருக்கு, அதுனால அவன இங்க அனுப்பி வையி”ன்னு சொன்னான்.

எங்க டேமேஜரும் என்னைக் கூப்பிட்டு “தம்பி இத்தன நாளு இங்க எனக்கு முதுகு சொறிஞ்சது போதும். அமெரிக்காவுல நம்ம நண்பன் ஒருத்தன் இருக்கான். அவனுக்கு ஒரு ரெண்டு மாசம் சொறிஞ்சிட்டு வா” அப்பிடின்னு சொல்லி, விசா (அட கதை எழுதுற பதிவர் இல்லங்க) எடுக்க என் பாஸ்போர்ட்டை சென்னைக்கு அனுப்பி வச்சாரு.

நானும் ரொம்ப சந்தோசப்பட்டு ஊரெல்லாம் தண்டோரா (இங்கயும் பதிவர் இல்ல) போட்டு சொல்லிட்டேன். எங்கப்பாவும் மவன் வெளிநாடு போகப் போறான்னு ஊர்முழுக்க சொல்லிட்டு என்ன வழியனுப்புறதுக்காக பெங்களூரு வந்துட்டாரு. ஆனா சென்னைக்கு அனுப்பி வச்ச பாஸ்போர்ட் மட்டும் வரவே இல்லை.

கடைசியில அந்த வாரம் போக முடியாம என்னை வழியனுப்ப வந்த எங்கப்பாவ நான் வழியனுப்பிட்டு பாஸ்போர்ட்டுக்காகக் காத்திருந்தேன். ஒரு வழியா வந்து சேந்து ஃப்ளைட் டிக்கெட் எடுத்து குடுத்துட்டாங்க. அப்பல்லாம் பெங்களூர்ல இருந்து நேரடி ஃப்ளைட் கிடையாது (அப்பிடியே இருந்தாலும் அதிலெல்லாம் எங்க கம்பெனி டிக்கெட் எடுத்துக் குடுக்க மாட்டாய்ங்க) அதுனால முதல்ல பாம்பேக்கு ஜெட் ஏர்வேஸ்ல பயணம்.

அப்பத்தான் முதல் முதலா ஃப்ளைட் ஏறுரேன். அதுனால எல்லா சாமியையும் கும்பிட்டுக்கிட்டு ஜன்னல் ஓர சீட் கேட்டு வாங்கி உள்ள போனேன். நமக்கு இந்தப்பக்கம் சன்னலு அந்தப்பக்கம் ரெண்டு பேரு. எனக்கும் முன் சீட்டுக்கும் இடையில மூணு இன்சு இடைவெளி. பாத்ரூம் போகணும்னா கூட இந்தப் பக்கம் உக்காந்து இருக்குற ரெண்டு தடிப்பசங்களும் எந்திரிச்சாத்தேன் நான் போக முடியும். கஷ்டம்ங்கறது நமக்கு தெரியுது. நம்ம உடம்புக்குத் தெரியலையே. ஃப்ளைட்ல குளிரா இருக்கவும் முட்டிக்கிட்டு வந்திரிச்சி. நமக்கு சும்மாவே கூச்ச சுபாவங்கிறதால கேக்கக்கூட கூச்சப்பட்டுக்கிட்டு அடக்கிக்கிட்டே பாம்பே வரைக்கும் வந்துட்டேன்.

அங்க உள்நாட்டு விமான நிலையத்துல இருந்து ஒரு ஆம்னி பஸ்ல பன்னாட்டு விமான நிலையத்துக்குக் கூட்டிட்டுப் போனாங்க. அங்க போய் இறங்கி, நம்ம பெட்டிய எல்லாம் செக்-இன் பண்ணிட்டு போர்டிங் பாஸ் வாங்கி எமிக்ரேசனுக்குப் போனேன்.

“கிவ் மி யுவர் பாஸ்போர்ட்”னு கேட்ட அந்த ஆபிசரு, என் பாஸ்போர்ட்டைப் பாத்ததும் ஏதோ இந்தில கேட்டான். நான் மேலயும் கீழயும் மண்டைய ஆட்டுனேன். மறுபடி அதையே கேட்ட மாதிரி இருந்தது. அதுல கஹாங் அப்பிடிங்கிற வார்த்தை மட்டும் புரிஞ்சதும் “USA" அப்பிடின்னு சொன்னேன். மறுபடி என்னவோ கேட்டான். அதுல கப் அப்பிடிங்கிற வார்த்தக் கேட்டதும் “டுடே” அப்பிடின்னு சொன்னேன். என்ன ஒரு முறை முறைச்சான். “ஆஹா தப்பு பண்ணிட்டோம் போலடா” அப்பிடின்னு நினைச்சிக்கிட்டு “குட் யூ ப்ளீஸ் ரிப்பீட் யுர் கொஸ்டின்?” அப்பிடின்னு கேட்டேன். அவன் நீளமா ஹிந்தில ஏதோ சொல்லிட்டு (மதராஸி அப்பிடிங்கிறது மட்டும் தான் புரிஞ்சது) “வென் வில் யூ பி பேக்” அப்பிடின்னு கேட்டான். ‘இத மொதல்லயே கேட்டுத் தொலையறதுக்கு என்ன?’ அப்பிடின்னு நினைக்க மட்டும் செஞ்சிட்டு “2 மன்த்ஸ்”னு சொன்னேன். மறுபடியும் முறைச்சிக்கிட்டே போனா போவுதுன்னு சீல் குத்தி பாஸ்போர்ட்டைக் கையில குடுத்துட்டான்.

நேரா டைனர்ஸ் க்ளப் லவுஞ்ச்க்குப் போய் உக்காந்தேன். நம்ம பய புள்ளைக முதல்லயே சொல்லிவிட்டு இருந்ததால அங்க குடுத்த ஃப்ரீ பீர் ஒண்ணையும் ஒரு அண்டா ஸ்னாக்சையும் காலி பண்ணி அதோட என் டின்னரை முடிச்சிக்கிட்டேன். அங்க இருந்த சோஃபால லேசா கண்ணசந்தேன்.  காலங்காத்தால 2:00 மணிக்குத்தான் ஃப்ளைட்டு. போர்டிங் அனவுன்ஸ் பண்ணதும் என்ன வந்து எழுப்பி விட்டான் அங்க இருந்த ஆளு.

போர்டிங்குக்குக் கூப்பிட்டதும் போய் முதல் ஆளா நின்னா, “தம்பி, டீ இன்னும் வரல” அப்பிடின்னு சொன்னான். நான் போர்டிங் கார்ட நீட்டவும் “நாங்க கூப்பிடும்போது வந்தாப் போதும்”னு சொல்லி அனுப்பிட்டான். சீட்டு நம்பர் சொல்லி சொல்லிக் கூப்பிட்டாய்ங்க. நம்ம முறை வந்ததும் அந்த ஆளை ஒரு முறை முறைச்சிட்டு போர்டிங் கார்டைக் காட்டினேன். வாங்கி அதுல பாதிய பிச்சி வச்சிக்கிட்டு ஃப்ளைட்டுக்கு அனுப்பிட்டான்.

அந்த ஃப்ளைட்டோ ஜெட் ஏர்வேஸே பரவாயில்லங்கற மாதிரி இருந்தது. நானே கஷ்டப்பட்டுத்தான் என் சீட்டுக்குப் போகணும். (ஏன் ஃப்ளைட்ல கே.பி.என் மாதிரி லெக் ஸ்பேஸ் இல்ல?) நல்ல வேளையா எனக்கு இந்தப் பக்கம் யாருமே இல்லை. அஞ்சி சீட்டுக்கு ஒரு டிவி வச்சி படம் போட்டாய்ங்க. நம்ம பய புள்ளைக இண்டர்நேசனல் ஃப்ளைட்ல சரக்கு எல்லாம் ஃப்ரீ மச்சின்னு சொன்னதுனால எப்ப எப்பன்னு உக்காந்து இருந்தேன்.

ஃப்ளைட் டேக் ஆஃப் ஆகி அரை மணி நேரம் கழிச்சி ஏர் ஹோஸ்டஸ் வந்தா. குடிக்க என்ன வேணும்னு கேட்டா.

“என்ன இருக்கு?”

“கோக், பெப்ஸி, ஆரஞ்ச் ஜூஸ், லெமனேட்”

“சரக்கு எதுவும் இல்லையா?”

“இருக்கு. உனக்கு என்ன வேணும்?”

“இந்தக் காச்சுனது இருக்கா?”

“இருக்கு. அஞ்சு டாலர் குடு?”

பகீர்னு ஆயிடுச்சி. என்னடா, நம்ம பய புள்ளைக வேற மாதிரி சொன்னாய்ங்களே? அப்பிடின்னு யோசிச்சிட்டு, “எதுக்குக்கா காசு கேக்குற” அப்பிடின்னு கேட்டேன்.

“எங்க ஃப்ளைட்டுல காசு குடுத்தாத்தான் சரக்கு”னு சொல்லிட்டா. ஏமாத்தத்த அடக்கிக்கிட்டு ஒரு அஞ்சு டாலர் குடுத்தேன். நம்ம ஊரு கட்டிங் குவாட்டர (இப்பயும் இருக்கா?) விட சின்னதா ஒரு பாட்டில் குடுத்தா. “இதுவா அஞ்சி டாலரு?” அப்பிடின்னு அவள ஒரு லுக்கு விட்டேன். அவ திருப்பி என்ன விட்ட லுக்குல “அவனா நீயி”ன்னு கேட்ட மாதிரி இருந்தது. அதோட இந்தப் பக்கம் திரும்பிக்கிட்டேன். என்னோட நிலைமைய எண்ணி நொந்துக்கிட்டே அந்த ஸ்காட்சைக் குடிச்சேன். போதை ஏறுச்சோ இல்லையோ வயித்தெரிச்சல் வந்திரிச்சி.

ஒரு வழியா சார்ல்ஸ்-டி-கால் ஏர்போர்ட்ல கொண்டு போய் சேத்தாய்ங்க. அங்க இருந்து சின்சினாட்டிக்கு ஃப்ளைட்டு. இந்த ஃப்ளைட்டுல இருந்த ஒரே ஒரு இந்தியன் நான் தான். எனக்கு வழக்கம்போல ஜன்னல் சீட்டு. எனக்கு எடது பக்கம் ஒரு வெள்ளக்காரக்கா வந்து உக்காந்தாங்க. அவங்களுக்கு எப்பிடி எக்ஸ்ட்ரா லக்கேஜ் போடாம டிக்கெட் மட்டும் போட்டாய்ங்கன்னு நெனக்கிற அளவுக்கு என் சீட்டுல பாதிக்கும் சேத்து உக்காந்தாங்க. அவங்கள மீறி நான் எங்க எந்திரிச்சி வெளிய போறது. மறுபடியும் சீட்டுலயே கிடந்தேன்.

ஒருவழியா சின்சினாட்டி வந்து அமெரிக்கன் இமிக்ரேசன் (இதப் பத்தி தனிப் பதிவே போடலாம்), கஸ்டம்ஸ் (ஜீன்ஸ் படத்துல காட்டுற மாதிரி என் ஊறுகா பாட்டில எல்லாம் கீழ போடல) கிளியர் பண்ணி வெளிய வந்து என் அடுத்த ஃப்ளைட் பிடிக்க கேட்டுக்குப் போனேன்.

நம்ம ஊரு பாம்பே ஏர்போர்ட் மாதிரி இல்லை. இங்க இருந்து நெறய ஃப்ளைட் போகுது. அதுனால கையில இருந்த போர்டிங் பாஸையும் அங்க இருந்த டிவியில ஃப்ளைட் டிப்பார்ச்சர் ஸ்கெட்யூலையும் பாத்துக்கிட்டே இருந்தேன். மொத மொத நம்ம நாட்ட விட்டு வெளிய வந்த புரியாத அந்த உணர்ச்சியில திருவிழால காணாமப் போன சின்னப்பையன் மாதிரி உக்காந்திருந்தேன். அப்ப ஒரு பொம்பளப் போலீசு என் கிட்ட வந்து “தம்பி என் கூட வா” அப்பிடின்னு கூட்டிட்டுப் போனா. போயி ஒரு துணி மறைவுல வச்சி ஒரு ஆளு என் உடம்பெல்லாம் தடவித தடவிப் பாத்தான். ஷூவை பெல்ட்டை எல்லாம் கழட்டி (ட்ரெஸ்ஸக் கழட்ட சொல்லலைன்னா நீங்க நம்பவாப் போறீங்க) செக் பண்ணிப் பாத்துட்டு “தேங்க்ஸ் ஃபர் கோ-ஆப்பரேட்டிங்க்” அப்பிடின்னு சொல்லி அனுப்பிட்டான்.

ஏர்ப்போர்ட்ல அத்தன பேரு இருக்கும்போது நம்மள எதுக்குக் கூப்பிட்டு செக்கப் பண்ணான்னு நான் இன்னும் யோசிச்சிக்கிட்டு தான் இருக்கேன். ஆனா ஒண்ணு அதுக்கப்புறம் ஃப்ளைட்டுல ஜன்னல் சீட்டு கேக்குறதே இல்ல.

பின் குறிப்பு: மே மாசம் இந்தியா போறது உறுதியாயிடுச்சி. இதிஹாட் ஏர்வேய்ஸ்ல தான் வரலாம்னு இருக்கோம். அபுதாபில ரெண்டு நாள் தங்கி ஷாப்பிங் பண்ணிட்டுப் போலாம்னு ப்ளான்.

அபுதாபில ஹோட்டல் எல்லாம் எப்பிடி ரேட்? அங்க சுத்திப் பாக்குறதுக்கு என்ன இடமெல்லாம் இருக்கு (ரெண்டு நாளைக்குள்ள), தங்கம் எல்லாம் சுத்தமா கிடைக்கும்னு சொல்றாங்களே? தங்கம் வாங்க சேல்ஸ் டேக்ஸ் இருக்கா? யாராவது கொஞ்சம் சொல்லுங்கப்பு....(ஆதவன் பேச்சைக் கேட்டு கொஞ்சம் மாத்திட்டேன்).