வெளிசம் - பாகம் இரண்டு

முதல் பாகம் இங்கே

அப்போதுதான் கவனித்தேன், அவள் வலது கையில் அந்த ஆறாவது விரல். அதிலிருந்த தக்குனியூண்டு நகத்துக்கும் பெயர் சொல்ல இயலா நிறத்தில் ஒரு வர்ணம் பூசி இருந்தாள். அந்த் லிஃப்ட் என்னையும் அவளையும் அப்படியே மேலே பிய்த்துக்கொண்டு போய் விடாதா என்றபடிக்கு அவள் வாசம் என்னை நாய்க்குட்டி ஆக்கி இருந்தது. 

அவள் வாசத்தை என் நுரையீரல் தாங்கிக் கொண்டாலும் என் இதயம் வெடித்துவிடுமே என்பது போல என் இதயத்துடிப்பின் ஓசை என் காதுகளுக்கே தெளிவாகக் கேட்டது. நல்ல வேளை லிஃப்ட் நின்று விட்டது. இன்னும் கொஞ்ச நேரமாகியிருந்தால் ஸ்வா கொலைகாரியாகியிருப்பாள்.

லிஃப்டில் இருந்து வெளியேறி என் பைக் நிறுத்தியிருந்த டூ-வீலர் பகுதியை நோக்கித் திரும்பிய என்னை ஒரு தெரு நாயைப் பார்ப்பது போலப் பார்த்தாள். 

“யூ டோண்ட் ஹாவ் எ கார்?”

“எனக்கு எதிர்க்காத்து முகத்துல அடிக்க பைக்ல வேகமா போறதுதான் பிடிக்கும். அதுனால தான் கார் வாங்கல”

“பட் என்னால இந்த சென்னை வெயில்ல பைக்ல போக முடியாது. வா என் கார்ல போவோம்”

இருவரும் திரும்பி கார் பார்க்கிங் பிரிவு நோக்கி நடந்தோம். 

“ஹேய் ஷான்.. ஹவ் ஆர் யூ மேன்” பரிச்சயமான குரல் கேட்டுத் திரும்பினேன்.

ஷ்ருதி, இரு கைகளையும் ஏசுநாதரைப் போல விரித்து என்னைப் பார்த்து சிரித்தாள்.

“ஹாய் ஷ்ருதி. ஹவ் ஆர் யூ?” என்று அவளின் விரித்த கைகளுக்குள் என்னை சிறை சேர்த்தேன். கன்னத்தில் அழுத்தமாக ஒரு முத்தத்தைப் பதித்து - “லாங்க் டைம் நோ சீ”

“யா.”

“ஹூஸ் திஸ். நியூ கேர்ள் ஃப்ரண்ட்?”

“நோ நோ. வீ ஜஸ்ட் மெட். ஷீ இஸ் ஸ்வாதி. ஸ்வாதி, திஸ் இஸ் ஷ்ருதி. மை ஃப்ரண்ட்”

இருவரும் பரஸ்பரம் வணக்கங்களைப் பரிமாறிக் கொண்டதும் ஷ்ருதியிடம் இருந்து விடை பெற்று ஸ்வாதியின் ஹோண்டா சிவிக்கில் ஏறினோம். 

இந்த இடத்தில் ஷ்ருதியைப் பற்றிச் சொல்லியே ஆகவேண்டும். 

“சுப்பையாத் தேவர் மகனா? அவன் பெண்டுக வந்தாகன்னா அதுக்கு எதிர் திசையிலல்லா ஓடிருவான்”

“எலே சம்முவம் இங்கிட்டு வாலே? என்னா சடங்கான பிள்ள மாரி தலயக் குனிஞ்சிக்கிட்டே போற? ஒன் அயித்த மவதானடே நானு”

இப்பிடி திருநெல்வேலி அருகே அந்தக் குக்கிராமத்தில் சம்முவமாகவும் சென்னையில் S.சண்முக வடிவேலனாகவும் இருந்த என்னை ஷான் ஆக மாற்றியவள் இவளே. என்னுடைய முதல் டீமில் சீனியர் சாஃப்ட்வேர் இஞ்சினியராக இருந்தாள். ஆறே மாதத்தில் வேலையின் என் சின்சியாரிட்டியை மெச்சி ப்ராஜக்ட் மேனேஜரிடம் ஆன் சைட் போக சான்ஸ் தேடிக் கொடுத்தாள்.

என்னுடன் அவளும் நியூ யார்க் வர அங்கே இவளின் இன்னொரு பக்கம் தெரிய வந்தது. ஆன்சைட் கோ-ஆர்டினேட்டராக இருந்த தினேஷும் இவளும் அடித்த கும்மாளங்களில் முதலில் விலகியே இருந்த என்னை ஊக்கப்படுத்தி சேர்த்துக் கொண்டவள் இவளே. கன்னிப் பையனாக இருந்த கழித்துப் பார்த்தவளும் இவளே. எல்லாம் முடிந்ததும் இவளையே திருமணம் செய்ய வேண்டியிருக்குமோ என்று கலங்கிப் போயிருந்தவனை இரண்டே வார்த்தைகளில் இதுவும் கடந்து போகும் என்று உணர வைத்தவளும் இவளே. ஆக இவளுக்கு நான் நிறையவே கடமைப் பட்டிருக்கிறேன்.

உங்களுடன் பேசிக் கொண்டே அருகில் இருந்த தேவதையைக் கவனிக்க மறந்து விட்டேன். அவள் காரின் ஸ்டியரிங்கைப் பிடித்திருந்ததைப் பார்க்கும் போது அவள் ஸ்டியரிங்காக இருக்கக் கூடாதா என்று ஏங்கும் அளவுக்கு ஸ்டியரிங்குடன் ஒட்டி உட்கார்ந்து ஓட்டினாள். அவள் முந்தும், அவளை முந்தும் வாகனங்களுக்கு ஏற்ப அவள் உதடுகள் குவிந்து, மலர்ந்து, சிரித்து, புன்னகைத்து பல பாவங்களைக் கொட்டிக் கொண்டே வந்தன. அவள் உதடுகளையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கலாம் போல நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் போது தாஜ் வந்து விட்டது.

இவ்வளவு அருகில் தாஜைக் கட்டிய ஜாம்ஷெட்ஜி டாட்டாவை மனதில் திட்டியபடி காரில் இருந்து இறங்கினேன். காரைச் சுற்றி ஓடிச் சென்று ஸ்வா இறங்கும் முன் அவள் கதவைத் திறந்து பிடித்தேன்.

ஒயிலாக அவள் கையை நீட்டினாள். வலிக்காமல் பிடித்து எழுப்பி கை கோர்த்தபடி ரிசப்ஷன் நோக்கி நடந்தோம்.

இப்படித்தானே நேற்று இரவு பல்லவியின் கை பிடித்து புதுப்பிக்கப்பட்ட மெரினாவில் நடந்தேன்? ஆமாம், இப்போது எதற்கு பல்லவியின் நினைவு வருகிறது எனக்கு? வரத்தானே செய்யும். 

ஏனென்றால் இப்போதைக்கு அவள் என்னுடைய ஒரே காதலி. 

இந்தக் கதையின் அடுத்த பாகம் சிங்கை சிங்கம் பிரபாகரின் வாழ்க்கை வாழ்வதற்கேவில்.