தற்கொலை - சற்றே நீளமான கதை

ஹோவென்ற இரைச்சலுடன் நிமிடத்திற்கு ஆறு லட்சம் கேலன் தண்ணீரைக் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது நயகரா நீர்வீழ்ச்சி. குளிர் காலத்தில் இதைச் சீண்டுவாரில்லை என்பதற்கு உதாரணமாக அங்கங்கு ஓரிருவரைத் தவிர ஆட்டுத் தீவு (goat island) வெறிச்சோடியிருந்தது.


கைப்பிடியைப் பற்றியபடி, கீழே மெதுவாக நடை பயின்று கொண்டிருக்கும் நயகரா நதியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். எதிரே கனடா பக்கம் சிறு சிறு உருவங்களாக சிலர் குளிர்கால அருவியின் அழகை சிலாகித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஸ்கைலன் கோபுரத்தின் மஞ்சள் மின் தூக்கிகள் மேலும் கீழும் போய் வந்து கொண்டிருந்தன. 

இங்கே தான் நான் தற்கொலை செய்து கொள்ளப் போகிறேன்...


நான் யார்? நான் எதற்காக தற்கொலை செய்து கொள்ள வேண்டும்? இதைப் பற்றி தெரிய வேண்டுமானால் நாம் சில ஆண்டுகள் பின்னால் செல்ல வேண்டும், சில ஆயிரம் மைல்தூரமும் செல்ல வேண்டும்...


வேற்றுமையில் ஒற்றுமை காணும் இந்தியா.. கடைக்கோடி தமிழகத்தில் சங்கம் வைத்துத் தமிழ் வளர்த்த மதுரை. என் தந்தை தமிழ் படித்துவிட்டு வங்கியில் வேலை செய்ததால் வருத்தமுற்றாரோ என்னவோ எனக்கும் என் தமக்கைக்கும் தமிழில் பெயர் வைத்து அழகு பார்த்தார். இளஞ்செழியன் என்ற என் பெயர், நான் படித்த காலத்தில் செழியனாகவும் பெங்களூரில் வேலை பார்த்த காலத்தில் இளனாகவும், இந்த அமெரிக்காவுக்கு வந்தபின் இலாவாகவும் மாறிப் போனது. என் தந்தையைத் தவிர வேறு யாரும் என்னை இளஞ்செழியன் என்ற முழுப் பெயரைச் சொல்லி அழைத்ததில்லை, அழைக்கவும் போவதில்லை என்று நினைத்திருந்தேன் ஆதிரையைப் பார்க்கும் வரை.


ஆதிரை - அவள் தான் பெங்களூரில் இருண்ட எனது இரு வருடங்களில் வெளிச்சத்தைப் பாய்ச்சியவள். இளஞ்செழியன் என்று என் பெயரை சுருதி சுத்தமாக அழைப்பாள். என் பெயர் முற்பிறவியின் செய்த தவத்தின் பலனை அனுபவித்தது.


ஐஸ்வர்யாவைப் போல அடிக்கின்ற அழகில்லை அவள். ஆனாலும் அவளிடத்து ஒரு அழகு இருந்தது. அவளின் அகன்ற கண்கள் அவள் பேச நினைப்பதை உதடுகளை முந்திக் கொண்டு காட்டிக் கொடுக்கும். அவளின் மெலிதாகச் சிவந்த உதடுகள் இயல்பிலேயே வரைந்ததைப் போலிருக்கும். அவளின் மேலுதட்டுக்கு மேலிருக்கும் சிறிய மச்சம், அவள் சிரிக்கும் போது அவள் கன்னத்தில் விழும் பணக்குழி, நான் பேசிக் கொண்டிருப்பதை அவள் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போது பற்களால் கவ்வப்படும் கீழுதடு.. இப்படி சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்.


எந்த ஒரு நிகழ்வையும் அவள் பார்க்கும் கோணம் வேறு விதமாயிருக்கும். ரோட்டோரமாய் துண்டு விரித்து அமர்ந்திருக்கும் பிச்சைக்காரப் பெரியவருக்கு பிரியாணி பொட்டலம் வாங்கித் தருவாள். “பாவம் முடியாத வயசு. பிள்ளைங்க கவனிக்கல போல. அதான் பிச்சை எடுக்கிறாரு. எங்கப்பாவுக்கு பிரியாணி வாங்கித்தர மாட்டனா? அது மாதிரின்னு வச்சிக்கயேன்”


அக்கா, அக்கா என்று சுற்றி வரும் பிச்சைக்கார சிறுவனை விரட்டி அடிப்பாள் - “இந்த வயசுலயே படிக்காம உழைக்காம சாப்பிடப் பழகிட்டானா பின்னாடி பிக் பாக்கெட்டா மாறிடுவான்” 


நான் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக என் மனதை அவளிடம் இழந்து வந்தேன். எத்தனை நாட்கள் காதலை மனதில் பூட்டி வைப்பது. அது வயிற்றுக்கும் தொண்டைக்கும் உருவமில்லா ஒரு உருண்டையாக உருண்டு வந்து இம்சித்தது. அவளிடம் என் காதலைச் சொல்ல முடிவெடுத்தேன்.


தனியாகக் கிடைத்த சந்தர்ப்பத்தில் அவளை மொட்டை மாடியில் இருந்த உணவகத்துக்கு அழைத்துச் சென்று என் மனதில் உள்ளதை அவளிடம் கொட்டினேன். 


நான் பேசுவதை முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியையும் காட்டாமல் கூர்ந்து கேட்டுக் கொண்டே வந்தாள். நான் பேசி முடித்ததும், தொண்டையை மெதுவாகக் கனைத்து கொண்டு, முகத்தில் விழுந்த அந்த ஒற்றை முடிக்கற்றையை ஒதுக்கி விட்டாள்.


“இளஞ்செழியன்..”


ஆதிரை இளஞ்செழியனின் காதலை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று நினைப்பவர்கள் இங்கே சொடுக்குங்கள்.
ஆதிரை இளஞ்செழியனின் காதலை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டாம் என்று நினைப்பவர்கள் இங்கே சொடுக்குங்கள்.

"இத்தனை நாளா எம்மனசையும் அரிச்சிக்கிட்டே இருந்தது இந்த விசயம். நீ இன்னிக்கி சொல்லலைன்னா இந்த வீக் எண்ட்ல நானே உன் கிட்ட சொல்லிடலாம்னு இருந்தேன்”

இந்த தேனான வார்த்தைகளைக் கேட்ட நான் பரவசமானேன். சினிமாக் காதலர்களைப் போல சட்டென்று சுவிட்சர்லாந்தில் பாட்டுப் பாடி ஆடவில்லை. மேஜை மேல் இருந்த அவள் முன் விரல்களை என் கையால் மெதுவாக அழுத்தி என் அன்பை வெளிக்காட்டினேன். அவள் அதை ஒரு புன்முறுவலோடு ஏற்றுக் கொண்டாள்.

அதன் பிறகு ஒவ்வொரு வாரக்கடைசியிலும் பிரிகேட் சாலையும் மகாத்மா காந்தி சாலையும் எங்கள் காலடி பட்டு தேய்ந்து போயின. எங்கள் இருவரின் இதயத்திலும் இருக்கும் காதல் தீரத் தீரக் காதலித்தோம். காதலும் தீர்ந்து போகாமல் மேலும் ஊறியது. 

இந்தக் காதலுக்கு ஒரு வில்லன் வர வேண்டுமே? வந்தான் என் ப்ராஜக்ட் மேனேஜர் உருவில். என் ப்ராஜக்டில் ஆன்சைட்டில் இருந்தவன் திடீரென்று ராஜினாமா செய்து விட்டதால் அவன் இடத்துக்கு என்னை உடனடியாகப் போகச் சொன்னான். 

உயிர் இங்கிருக்க உடல் மட்டும் அமெரிக்கா போய் என்ன பயன்? ஆனாலும் படியளக்கிறவர்கள் சொன்னால் போய்த்தானே ஆகவேண்டும். நான் போய் சில நாட்களுக்குள் ஆதிரையும் ஆன்சைட் கேட்டு வரவேண்டும், தினம் இரு முறை ஃபோன், குறைந்தது மூன்று மணிநேர சேட்டிங் மேலும் பல கட்டுப்பாடுகளுடன் பஃபலோ போய்ச் சேர்ந்தேன். விமான நிலையத்தில் நடந்த களேபரத்திலும் பஃபலோவில் அடித்த பனிப்புயலிலும் இரண்டு வாரங்களுக்கு இந்தியாவைத் தொடர்பு கொள்ள முடியவில்லை. 

இரண்டு வாரங்கள் கழித்துத் தொடர்பு கொண்ட முதல் தொலைபேசி எண் ஆதிரையினுடையது. அடித்துக் கொண்டே இருக்க எடுக்க ஆளில்லை. மறுபடி மறுபடி முயன்று பார்த்தும் அதே நிலை. ஒரு மின்னஞ்சலைத் தட்டிவிட்டேன். 

லோட்டஸ் நோட்ஸை ரிஃப்ரெஷ் செய்து செய்து, மவுஸ் தேய்ந்ததுதான் மிச்சம். நண்பர்களுக்கு அழைத்துக் கேட்டேன். நான் அமெரிக்கா விமானம் ஏறியதிலிருந்து அவள் அலுவலகம் வரவில்லை என்ற பதில் தவிர வேறு எதுவும் தகவலில்லை. வேறு வழியின்றி அவளின் பதில் மின்னஞ்சலுக்காகக் காத்திருந்ததில் ஆறு மாதம் ஓடிப் போனது.

காதலில் காத்திருப்பு எவ்வளவு கொடுமையானது? அலுவலகம் விட்டால் வீடு வீடு விட்டால் அலுவலகம் என்று அடைந்தே கிடந்ததில் ஆறு மாதம் ஆறு வருடங்கள் போலத் தெரிந்தது. 

கோடை காலம் வந்ததும், நண்பன் ஒருவனின் வற்புறுத்தலால் நயகராவைப் பார்க்கப் போனேன்.   அங்கே அன்னிய ஆண் ஒருவனின் வலது கைக்குள் தன் இடது கையை நுழைத்து, வளைத்துப் பிடித்து அவன் வலது தோளில் தன் தலையைச் சாய்த்து நடப்பது ஆதிரையா?? அருகில் சென்று பார்த்து அதிர்ந்து போனேன். 

அவளேதான். இடி ஒன்று என் இதயத்தில் இறங்கியது. அங்கேயிருந்த இரும்பு பெஞ்சில் தலையில் கை வைத்து உட்கார்ந்தேன். 

ஒரு தெளிவுடன் எழுந்தேன். நேராக அவர்களிருவருக்கும் எதிரே போய் நின்றேன். 

“ஹாய் ஆதிரை”

என்னைப் பார்த்ததும் அவள் பதட்டப்பட்டது அவள் இமைப் படபடப்பில் தெரிந்தது. தப்பிக்க முடியாது வசமாக மாட்டிக் கொண்டாள்.

“ஹாய் இளன்.” சுரத்தே இல்லாமல் சொன்னாள். “ராம் இது இளன், என் எக்ஸ்-கொலீக்” மனதில் இருந்த கொஞ்ச நம்பிக்கையும் அப்பளமாய் நொறுங்கியது. 

அவன் கை கொடுத்ததும் அவர்களுடன் பேசிக் கொண்டே நடந்ததும் மனதில் ஒட்டவில்லை. அவள் கணவன் ரெஸ்ட் ரூம் போன சந்தர்ப்பத்தில் அவளை மடக்கினேன். 

“ஏன் ஆதிரை இப்படி?”

“சந்தர்ப்ப சூழ்நிலை இளஞ்செழியன். என் பெரியம்மா பொண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணிக்க இருந்தவர் இந்த ராம். கல்யாணத்தன்னிக்கு அவ யார் கூடவோ ஓடிப் போயிட்டானு அங்க இருந்த என்னை இவருக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வச்சிட்டாங்க”

“நான் அத்தனை தடவை கூப்பிட்டேனே? என் ஃபோன் அட்டெண்ட் பண்ணி சொல்லியிருக்கலாமே?”

“சொல்லியிருக்கலாம். ஆனா உன் குரலைக் கேட்டா நான் மனசு மாறிடுவேனோன்னு...”

“அப்ப உனக்கு இந்த வாழ்க்கை பிடிச்சிப் போச்சி. அப்பிடித்தான?”

“இளஞ்செழியன், கொஞ்சம் யோசிச்சிப் பாரு. நீ இப்போ தான் உன் கரியர் ஸ்டார் பண்ணியிருக்க. நீ செட்டில் ஆக இன்னும் மூணு வருசமாவது ஆவும். அதுக்குள்ள எத்தன ரிசசன் வரப்போவுதுன்னு தெரியாது. ராம் வெல் செட்டில்ட். பே ஏரியால ஃபைவ் பெட்ரூம் ஹவுஸ் வச்சிருக்கார். 75% மார்ட்கேஜ் பே ஆஃப் பண்ணிட்டார். 150K சம்பளம் வாங்குறார். அக்கா தங்கச்சின்னு பிக்கல் பிடுங்கல் இல்லை. நான் இவரை செலக்ட் பண்ணினதுல என்ன தப்பு? என் பெரியம்மா பொண்ணுக்குத் தான் நன்றி சொல்லனும்”

“அப்ப என்னை லவ் பண்ணினது?”

“நீ இண்டலிஜெண்ட், எப்படியும் இதே மாதிரி ஒரு நிலமைக்கு வருவன்னு எதிர் பார்த்தேன். அதுனால உன்னை லவ் பண்ணேன். நீ எப்பிடி வரணும்னு நான் நினைச்சனோ அப்பிடி அல்ரெடி இருக்குற ஒரு ஆள் கிடைக்கும்போது எப்பிடி நான் வேணாம்னு சொல்லுவேன்?”

ஆத்திரமாகப் பேச வரும்போது ராம் திரும்பி வந்து விட்டான். பேச்சைத் தான் என்னால் நிறுத்த முடிந்தது. ஆத்திரம் அடங்கவில்லை. 

த்ரீ சிஸ்டர்ஸ் தீவுகளைப் பார்க்கப் போகும்போது எனக்கு அந்த சந்தர்ப்பம் வாய்த்தது.

*************************************

ஆறு மாதங்களாக அந்தச் சம்பவம் என்னை அரித்துக் கொண்டேயிருக்கிறது. அதனால் தான் நான் இங்கே தற்கொலை செய்து கொள்ளப் போகிறேன்.

ஏன் என்று நீங்கள் கேட்பது புரிகிறது. இதோ என் கோட்டுப் பையினுள் கசக்கி வைத்திருக்கும் ஆறுமாதத்துக்கு முந்தைய செய்தித்தாள் கிழிசலைப் பாருங்கள். உங்களுக்கே புரியும். நான் வருகிறேன். 

தொப்....

Indian Couple drowned in Niagara. Friend tried in vein. 

“நீயும் சராசரி ஆம்பளைங்கிறத நிரூபிச்சிட்ட இல்லையா இளஞ்செழியன்?”

“ஆதிரை, என்ன சொல்ற?”

“ஒரு பொண்ணு கொஞ்சம் நெருக்கமா பழகிட்டா காதல்தானா? வெறும் நட்பு மட்டும் இருக்கவே கூடாதா?”

“ஆதிரை...”

“உன் மனசுல எப்ப காதல் அப்பிடிங்கிற விதை விழுந்துட்டதோ, இனிமே நாம வெறும் நண்பர்களாப் பழக முடியாது. கிடைக்கிற ஒவ்வொரு சந்தர்ப்பத்திலயும் நீ என்ன இம்ப்ரஸ் பண்ண ட்ரை பண்ணுவ. அதுனால நம்ம நட்புக்கு இதோட ஒரு ஃபுல்ஸ்டாப் வச்சிடலாம்”

“ஆதிரை..”

“பை இளஞ்செழியன்” திரும்பிப் பார்க்காமல் நடந்து கொண்டே இருந்தாள் ஆதிரை.

கை தவறி விழுந்த கண்ணாடிக் குடுவையானது என் மனம். சட்டென தாடி முளைத்து, சால்வை சுற்றி, கையில் சாராய பாட்டிலோடு நாயைக் கட்டிப் பிடித்து பாட்டுப் பாடவேண்டும் போல தோன்றியது. நடந்து போகும் ஆதிரையையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

அந்த அலுவலகத்தில் இருக்கவே பிடிக்கவில்லை. கீழே போனதும் மேனேஜரிடம் சென்னைக்கு மாற்றல் கேட்டு விண்ணப்பம் கொடுத்தேன். அரை நாள் லீவு சொல்லிவிட்டு வீட்டுகுப் போய் படுத்தேன்.

அடுத்தடுத்த வாரங்கள் எப்படிப் போனதென்றே தெரியவில்லை. ஆதிரை பார்க்கும் போதெல்லாம் முகம் திருப்பிப் போனாள். இரண்டே மாதங்களில் புனேக்கு மாற்றல் வாங்கிப் போய் விட்டாள். எனக்கும் மாற்றல் வந்தது. சென்னைக்கில்லை. நியூ யார்க்கின் பஃபலோவிற்கு. ஆம் நான் எதிர் பார்த்திராத ஆன்சைட் வாய்ப்பு.

அம்மா, அப்பாவிற்கு டாட்டா காட்டி விமானம் ஏறி இங்கே வந்து இன்றோடு ஒன்றரை வருடங்கள் ஆகிறது. சரியாக ஒரு வருடம் முன்னால், நண்பன் ஒருவனின் வற்புறுத்தலால் அடலாண்டிக் சிட்டிக்குப் போனேன். காதலின் சின்னத்தின் பெயரில் ஒரு சூதாட்ட மையம். ஆம், தாஜ்மஹால் கேசினோ.

உடன் வந்த நண்பன் கணக்கு வழக்கில்லாமல் சூதாட்டத்தில் இழந்து கொண்டே இருக்க, எனக்கு சூது போரடித்தது. கையில் ஆரஞ்சு ஜூஸ் கோப்பையுடன் ஸ்லாட் இயந்திரங்களை ஒட்டி நடந்து கொண்டே இருந்த போது அவளைப் பார்த்தேன்.

பல நாட்களாகப் பார்க்காத ஆளை இங்கே வைத்துப் பார்ப்பேன் என்று நினைத்துக் கூடப் பார்க்கவில்லை. மும்முரமாக ஸ்லாட்டிக் கொண்டிருந்தாள். போய் எதிரே நின்றால் என்ன செய்வாள். முகம் திருப்பிப் போய் விட்டால்?

தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு போய் நின்றேன்.

“ஹாய் ஆதிரை”

என் குரல் கேட்டதும் திரும்பியவள், ஒரு கணம் ஆச்சரியப்பட்டாள். அடுத்த கணம் யோசித்தாள். அடுத்த கணம் உதட்டோரம் புன்னகையை வழிய விட்டாள்.

“ஹாய் இளஞ்செழியன். எப்பிடி இங்க?”

“நான் இங்க பஃபலோல தான் இருக்கேன். வந்து ஆறு மாசமாச்சி. நீ?”

“நான் இங்க நியூயார்க் சிட்டில இருக்கேன். வந்து மூணு மாசமாச்சி. என் கஸின் பிரின்ஸ்டன்ல படிக்கிறா. அவதான் இங்க இழுத்திக்கிட்டு வந்தா” சுற்றும் முற்றும் யாரையோ தேடினாள். “அவ பாய் ஃப்ரண்டோட எங்கயோ போயிட்டா போல”

“நீ பேச மாட்டியோன்னு நினைச்சேன் ஆதிரை”

“இல்ல இளஞ்செழியன். உன்னை அடுத்து பாப்போமான்னு நினச்சிக்கிட்டே தான் இருந்தேன்”

இருவரும் நடந்து அங்கே இருந்த ரெஸ்டாரண்ட் மேஜையில் அமர்ந்தோம்.

“இளஞ்செழியன், நான் உன்னை விட்டுப் புனே போனப்புறம் தான் உன்னை ரொம்ப மிஸ் பண்ணினேன். நானும் உன்னை லவ் பண்ணியிருக்கேனோன்னு நினைச்சேன். உன்னை காண்டாக்ட் பண்ணனும்னும் ஆசப்பட்டேன். ஆனா ஏதோ ஒண்ணு, மே பி தன்மானம், தடுத்துருச்சி”

“ஏன் ஆதிரை. ஒரு தடவை மறுத்துட்டு உனக்கும் ஆசை இருக்குன்னு சொல்றது அவமானமா?”

“அவமானம் இல்லைதான் இளஞ்செழியன். அது புத்திக்குத் தெரியுது. ஆனா மனசுக்குத் தெரியலையே.. ஏதோ ஒரு வறட்டுக் கவுரவம். அப்பிடியே இருந்துட்டேன். இப்பக்கூட உன்னை இங்க நேர்ல பாக்கலைன்னா நான் இத உன்கிட்ட சொல்லாமலே இருந்திருப்பேன்.”

“இப்ப என்ன சொல்ற ஆதிரை? டு யூ லவ் மீ?”

“ஐ தின்க் சோ இளஞ்செழியன்”

எனக்கு டக்கிலா அடிக்காமலே வானத்தில் பறப்பது போல இருந்தது. ஆதிரையின் கைகளைப் பிடித்து அவளை எழுப்பி கட்டி அணைத்தேன். அவளும் இறுக்கத்தில் தன் நெருக்கத்தைக் காட்டினாள்.

அதன் பின் வாரக் கடைசியில் நியூயார்க் பயணம் என் வழக்கமாகிப் போனது.

காதலை அடுத்த நிலைக்கு எடுத்துச் செல்ல எண்ணி இருவரும் வீட்டில் எங்கள் காதலை அறிவித்தோம். என் வீட்டில் எதிர்ப்பென்று பெரிதாய் ஒன்றுமில்லை. பெண் வைத்திருக்கும் அத்தை மட்டும் மெதுவாக முனகினார். அவள் வீட்டில் பூகம்பமே வெடித்தது. அவள் அப்பாவுக்கு ஹார்ட் அட்டாக் என்று அவளை உடனடியாக இந்தியா வரச்சொல்லி சொன்னார்கள். அவளும் புறப்பட்டுப் போனாள்.

அதன் பின் நடந்ததை தமிழ் சினிமாவில் கூட பார்க்க முடியாது...

**************************************

இதோ இங்கே நான் தற்கொலை செய்து கொள்ளப் போகிறேன்.

“டேய் இளா, வாடா, அங்க எல்லாரும் உனக்காக காத்துக்கிட்டு இருக்காங்க. நீ என்ன இங்க” அன்று ஆயிரத்தி ஐநூறு டாலர் இழந்து எங்களைச் சேர்த்து வைத்த நண்பன் அழைத்தான்.

அவனுடன் சேர்ந்து நடந்தேன். அந்த கறுப்பு வண்ண லிமோசின் வழுக்கிக் கொண்டு வந்து நின்றது. வெள்ளை உடையணிந்து தோழிகளுடன் இறங்கி வந்தாள் என் தேவதை. என்னைப் பார்த்து கண்களைச் சுறுக்கி சிரித்தாள்.

நீட்டிய கை பிடித்து நடந்தேன்.

"Do you Ilaanjeliyaan take aathiraay to be your lawful wedded wife?"

"I do"

காதல் திருமணம் என்பது தற்கொலைக்குச் சமானமாமே? யாரோ ஒரு புண்ணியவான் சொல்லிச் சென்றிருக்கிறான்.

“Now, you may kiss the bride"